adj. Poor, mean, of little dignity or worth, paltry. vilis, Wrt. Voc. i. 28, 64: Hpt. Gl. 523, 74: inutile, contemptum, 470, 22. Ðú wilt habban ealle fægere ðing and ácorene, and wilt ðé sylf beón wáclíc and unwurð, Homl. Th. ii. 410, 20: 372, 8. Hwæþer ðæt nú sié tó talianne wáclíc and unnyt ðætte nytwyrþost is eallra ðissa woruldþinga? num imbecillum, ac sine viribus aestimandum est, quod omnibus rebus constal esse praestantius? Bt. 24, 4; Fox 86, 16. Wé mihton eów secgan áne lytle bysne, gif hit tó wáclíc nǽre, Homl. Th. i. 40, 27. Wáclíc bið him swá lytel tó sendenne, 400, 20. Hí wǽdliende on ánum wáclícum wǽfelse férdon, 62, 29. Him þúhte tó wáclícre dǽde, ðæt hé fordyde hine ǽnne, Homl. Ass. 96, 142. Ðæt gecynd ðe hí ǽr wáclíc tealdon, Homl. Th. i. 38, 30. Manega Lazaras gé habbaþ.... Ðeáh ðe hí sýn wáclíce geðúhte, 334, 30. Wudehunig and óðre wáclíce ðigena, 352, 8. Sume men syllaþ cyrcan tó hýre swá swá wáclíce mylna, Homl. Skt. i. 19, 249. On wáclícum ðingum wícnian to perform menial offices, ii. 170, 25. Wáclícum foedis, Germ. 395, 78. Hí unrǽdlíce férdon on heora ídelum lustum and wáclícum gebǽrum, Ælfc. T Grn. 17, 16. [Icel. veik-ligr vilis.]