Fíf

Menurut Kamus Old English:

fíf

Add: I. adjectival. (1) uninflected:--Fíf géra fæc quinquennium, An. Ox. 3035: B. 545. Nam hé fíf stánas, Bl. H. 31, 17. (1 a) with pronoun or indefinite numeral:--Þá fíf dysegan, Mt. 25, 3. Wé onféngon þá hálgan fíf seonoþas, Bd. 4, 17; Sch. 433, 5. (1 b) as part of an ordinal:--Þisne fíf and twéntigoðan sealm, Ps. Th. 25, arg.: 35, arg. (2) inflected:--Fífo ídlo quinque fatuae, Mt. L. 25, 3. Stearas fífe (fífo, L.) cómun quinque passeres ueniunt, Lk. R. 12, 6. Mónoðas fífe, 1, 24. Fífo cræftas, Mt. L. 25, 15: Jn. L. R. 4, 18. Cuuhorn bið twégea pæninga wurð. Oxan tægl bið scill. weorð; cuus bið fífa [peninga], Ll. Th. i. 140, 3. Weorc crístes mǽl fífo, Lch. iii. 56, 8. (2 a) with pronoun or indefinite numeral adjective:--Þá fífe dysige, Mt. R. 25, 3. Of ðǽm hláfum fífum, Jn. L. 6, 26. Sé ðe þá fíf pund underféng gestrýnde óðre fífe (fífo, L., féfe, R.), Mt. 25, 16, 20. II. substantival. (1) inflected:--Ealle þá syndon ágangen buton þǽm ánum . . . fífe þára syndon ágongen, Bl. H. 117, 36. Fífe (fífo, L.) þáræ wérun dysige and fífe snottre, Mt. R. 25, 2. Fífum lustris, Wrt. Voc. ii. 92, 41. Nime fífe and beó him sylfa syxta, Ll. Th. i. 394, 5. (1 a) in a series a member whose number is five or a multiple of five:--Hú mon scule blódlǽse on þára six fífa ǽlcum on mónðe forgán, Lch. ii. 146, 19: 148, 2. (2) uninflected and with a multiple of ten where the number is treated (a) as singular:--On þǽm geáre bið þreó hund daga and fíf and syxtig daga, Bl. H. 35, 22. Þǽr on ríme forborn fíf and hundseofontig hǽðnes herges, Jul. 588. (b) as plural:--Gif þǽr beóð fíf and feówertig rihtwísra, Gen. 18, 28. Cf. feówer for construction. fif