m. f. (?): -spring; n. I. source, fountain, spring :-- Oft ǽspringe út áwealleð . . hé siðþan tósceáden wyrð, Met. 5, 12. Wæs se ǽspring (sió ǽspryng, Hatt. MS. ) sió sóðe lufu, Past. 48, 12. Gif wé ðone biteran wille æt ðǽm ǽsprynge forwyrcean, 307,1. Ealle ðás gód cumaþ of ðám ǽsprenge Godes mildheortnesse, Bl. H. 29, 11. Ðá gemétton hí eáspryng (ǽsprincg), Gr. D. 129, 4. Cúðberihtus án ǽspring (eá-, ) of drígre eorðan wæs gelǽdende, Bd. 4, 28; Sch. 518, 2. Of éspryngum de fontibus. Ps. Srt. 67, 27. II. departure, defection, the sun's) mæge ǽspringe witan, hú geond grund færeð goldtorht sunne in ðæt wonne genip under wætra geþring. Sch. 77. æ-ea-spryng