1 wógere
m. A wooer, suitor: -- Wógere procus. Wrt. Voc. i. 50, 36: 73, 7: Hpt. Gl. 501, 58. Wógeres (printed fogeres) proci, 498, 42. Wógere proco, 503, 70. Wóghere [printed foghere), 506, 45. Wógere (printed fogere), 498, 72. Basilla hæfde énne hǽðene wógere . . . Heó ðone hǽðenan wógere habban nolde, Homl. Skt. i. 2, 349, 353. Sume wíf wyrcaþ heora wógerum drencas, 17, 157. [He, ase noble woware, com uor to preouen his luue, A. R. 390, 21. Þise woweres þat wedde none wydwes, Piers P. II. 71. Woware procus, Prompt. Par