Búan

Zgodnie ze Słownikiem Staroangielskim:

bún, búgan (-ian, -ean), búian, búwian, bógian,

búan

q. býa in N. Gospels; p. búde, búgede, bógode, býede; pp. bún, búd, býed. Add: I. intrans. To dwell :-- Huér búes (býes, R.) ðú ubi habitas?, Jn. L. 1. 38. Þá búað oð Méda burh habitantes usque ad Medorum civitatem, Nar. 33, 16. Þá þe in Norþhymbrum búgeað, Chr. 894; P. 86, 7: 924; P. 104, 20. Gé bógiað (búgiað, v.l.) on þám fíftan dǽle healfum, Bt. 18, 1; S. 42, 15. Flégendo býes (habitant) in tyggum his, Mt. L. 13, 32. Hé búde on Eást-Englum, Chr. 890; P. 82, 10. Manna þe mé ymbútan búdon circumhabitantium, Ps. Th. 30, 15. Ðá ðe býedon in Hierusalem, Lk. L.R. 13, 4. Býa habitare, Mk. L.R. 4, 32. Allo býendo (habitantes) in ðǽm, Rtl. 100, 17. I a. of land, to lie :-- ꝥ land búeð oð Méda ríce subjacet regionibus Medorum, Nar. 34, 11. Heora landgemǽre búað neáh þám gársecge, 38, 20. II. trans. To inhabit, occupy (and cultivate land), possess :-- Líf éce hé býeð (possidebit), Mt. L. 19, 29. Gié býeð (possidebitis) sáuelo iúero, Lk. L. 21, 19. Búgede (bógede, An. Ox. 845) incoluit (terram), Hpt. Gl. 426, 44. Þá þe ðá lond búdon, Nar. 17, 10. Þá burgware þe þá burg ǽr búdon, Chr. 919; P. 100, 12. Þæt mennisc þone eard bógodan, Ælfc. T. Grn. 6, 12. Býes (fossidete) ríc, Mt. L. 25, 34. Búian inhabitare, An. Ox. 11, 13. Godes templ búgian, Hml. S. 3, 353. Mæg ic býa possidebo, Lk. L. 10, 25. Tó býenna possidenda, p. 9, 16. Forgeaf God him and his ofspringe þone eard tó búgienne, Hml. Th. ii. 190, 14. Land tó búgianne land to inhabit, Bt. 17; F. 60, 4: 18, 1; F. 62, 16. buan

Powiązane słowa: in Dict.;