Wang

Słownik Anglo-Saski Staroangielski Boswortha i Tollera - wang

Zgodnie ze Słownikiem Staroangielskim:

es;

wang
m.: wange, wænge, wenge, an; n. A cheek, side of the face: -- Ðæt wange wið ða ceócan ufan mandibula, Wrt. Voc. ii. 58, 3. Ðæs wonges locfeax cesaries, 22, 57. Smire ðæt hále wonge mid, Lchdm. ii. 338, 9. Bind on ðæt wænge, 20, 10. Smyre ðæt wenge, 20, 18. Gif hwá ðé sleá on dín swýðre wenge (gewenge, wonge l céke, Rush.) si quis te percusserit in dextera maxilla tua, Mt. Kmbl. 5, 39. Benedictus slóh ðone munuc under ðæt wencge mid anre handa, Homl. Th. ii. 180, 10. T him ða wongan briceþ, Salm. Kmbl. 192 ; Sal. 95. Ic ða wangas mid teárum ofergeát, Homl. Skt. ii. 23 b, 556. [Wete weorén his wongen, Laym. 30268. I wette my wonges, Jos. 647. O. Sax. O. L. Ger. O. H. Ger. wanga ; wt. n. maxilla: Icel. vangi; wk. m.] v. þun-wang, -wange, -wenge, ge-wenge. wang

Powiązane słowa: l. ,

Back