Gita

According to the Old English Dictionary:

gita

l. gíta, and add: I. 1. Cf. gít; I. 1:--Ic þæt gýta geman, Kr. 28. I. 2. Cf. gít; I. 2:--Ðeáh ðú hí nú géta forgiten hæbbe, Met. 24, 46. On Angelcirican þú ána nú gýta (accented in MS.) eart biscop geméted in Anglorum ecclesia adhuc solus tu episcopus inueniris, Bd. 1, 27; Sch. 73, 3. II. in negative sentences. (1) cf. gít; II. 2:--Ne can þára idesa ówðer giéta beorna neáwest, Gen. 2466. (2) cf. gít; II. 2:--Ic cóm tó þyses gereordes mýsan, and ic nú gýta ne geopenode mínne múð (os adhuc ad laudem Dei non aperni) tó Godeslofe, and hé cóm and slyhð cymbalan, Gr. D. 62, 19. Næs ðeós eorðe besmiten þá géta beornes blóde, Met. 8, 33. III. in interrogative sentences:--Hwæðer sǽ þá gýta dǽl ǽnigne eorðan ofgifen hæfde, Gen. 1453. IV. 1. Cf. gít; IV. 1:--Þá þing þe ic hér tó gíta geþeóde ea quae subjungo, Gr. D. 42, 18. IV. 2. Cf. gít; IV. 2:--Se Wísdóm gól gyd æfter spelle, song sóðcwida sumne þá géta, Met. 7, 3. V. with idea of incompleteness. Cf. gít; VI. 2:--Hé þá gíta feorron adhuc longe positus, Gr. D. 36, 15. VI. with comparatives. Cf. gít; VII:--Þás þeófas willað ríxian gýta (accented in MS.) swíðor þonne hig ǽr dydon, Ll. Th. i. 238, 23. gita