1 feoht
n. A FIGHT, battle; pugna, prœlium :-- Wæs he þencende ðæt he ðæt feoht forléte he was thinking that he would give up the fight, Bd. 3, 14; S. 539, 39. God tǽceþ handa míne to feohte Deus dŏcet mănus meas ad prælium, Ps. Spl. 143, 1. [Laym. fæht, faht: Scot. fecht, facht: O. Sax. fehta, f: Frs. fjuecht: O. Frs. fiucht: Dut. ge-vecht, n: Ger. ge-fecht, n: M. H. Ger. vëhte, f: O. H. Ger. fehta, f.] DER. ge-feoht, inge-, ofer-, útge-. -feoht,feoht