m. n. I. an incoming tide, flood (as opposed to ebb):--Grécas hátaþ malina sǽflód ðonne hyt wixst, and ledon ðonne hyt wanaþ (cf. ledona népflód vel ebba, malina heáhflód, Wrt. Voc. i. 57, 11-12), Anglia viii. 327, 29. Wæs án burg sió wæs néh ðæm sǽ óþ án sǽflód com and hié áwéste civitas repentino maris impetu abscissa, atque desolata est, Ors. 2, 7; Swt. 90, 20. On ðissum geáre com ðæt mycele sǽflód, and ærn swá feor up swá nǽfre ǽr ne dyde, and ádrencte feala túna, Chr. 1014; Erl. 151, 14. Ðises geáres ásprang up tó ðan swíðe sǽflód, and swá mycel tó hearme dyde swá nán man ne gemunet ðæt hit ǽfre ǽror dyde, 1099; Erl. 235, 24. Sǽflóde indruto, Wrt. Voc. ii. 48, 27. II. the sea, the water of the sea:--Ðá fandode forþweard scipes (Noah) hwæðer sincende sǽflód wǽre, Cd. Th. 86, 28; Gen. 1437. Heofen and eorþe síde sǽflódas coeli et terra, mare, Ps. Th. 68, 35. [He lætte bi sæflode ȝearkien scipen gode, Laym. 2630.] sae-flod,sæ-flod