p. smeác, pl. smucon; pp. smocen. I. intrans. To smoke, emit smoke :-- Smeógoþ fumigant, Ps. Spl. 103, 33. Muntas smeócaþ montes fumigabunt, 143, 6 : Wülck. Gl. 244, 35. Eall Sinai munt smeác (fumabat,) Ex. 19, 18. Smeóce fumet, Germ. 393, 187. Heortes mearh ge-bærned óþ ðæt hyf smeóce, Lchdm. i. 338, 13. Eall folc gesáwon ðone munt smeócan, Ex. 20, 18 : Engl. Stud. ix. 40. Smeócende (smécende, Lind.: smíkende, Rush. ) flex linum fumigans, Mt. Kmbl. 12, 20. II. trans. To smoke, fumigate :--Smeóc ðone man mid gáte hǽrum, Lchdm. i. 352, 1. Smeóce mid hǽþe, 354, 23. Heortes hǽr beóþ swíðe, góde mid tó smeócanne, 338, 4. [Prompt. -Parv. smekyn fumo, fumigo.]