Stillíce

Según el Diccionario de Inglés Antiguo:

stillíce

adv. I. with reference to words, silently. (1) not out loud, to oneself :-- Hlúddre stefne and óþre stillíce (a 'legem pone' usque 'defecit') alta uoce, et cetera silenter, Angl. xiii. 412, 673: 670: 384, 266. Gif stillíce ǽnig gebitt eác seó stefen geswíge si tacite quis orat et uox sileat, Scint. 32, 17. Þe lǽs þe þænne hé on cyricean specan ongynð, stillíce gehwilc andswarige, 'Hwý þás sylf þú ná dést ?,' 119, 6. (2) not speaking :-- Stillíce ingán silenter incedant, Angl. xiii. 403, 542. II. without producing sound :-- Wer wís uneáþe stillíce hlihð uir sapiens uix tacite ridebit; a wise man doth scarce smile a little (Ecclus. 21, 20), Scint. 171, 16. stillice