adj. (ptcpl.) Wayfaring; used subst. a wayfarer, traveller. I. travelling, on a journey :-- Gif ðú wǽre wegférende, and ðú becóme on þeófsceole, Bt. 14, 3; Fox 46, 25. Se wegférenda man, se ðe nimð ðone sméðan weg, ðe hine mislǽt, Homl. Th. i. 164, 7. Ánes wegférendes mannes nýten gehǽled wæs jumentum cujusdam viantis curatum est, Bd. 3, 9; S. 533, 3. Wé sind hér swilce wegférende menn, Homl. Th. i. 248, 15. Se ríca and se ðearfa sind wegférende on ðisse worulde, 254, 28. I a. used substantively :-- Swá swá wegférende þyrstende sicut uiator siciens, Scint. 225, 10. Wíférend, Kent. Gl. 137. Wegférende ðæt sǽd fortrǽdon, Homl. Th. ii. 90, 45. Se ðe ǽnig ðissa dó . . . , búton wegférende; ða móton for neóde mete ferian, L. N. P. L. 56; Th. ii. 298, 25. Nyhtlíc leóht wegférendum (viantibus), Hymn. Surt. 6, 14. II. going a way, passing by :-- Hí gehýddon sumne wegférendne angariauerunt praetereuntem quempiam. Mk. Skt. 15, 21. Ða wegférendan (praetereuntes) hyne bysmeredon, Mt. Kmbl. 27, 39. [Sein Iulianes in, þet weiuerinde men ȝeorne secheð. A. R. 350, 16. Þe pilgrimes, and oþre wayuerinde men, Ayenb. 39, 3.]