Wylfen[n]

Según el Diccionario de Inglés Antiguo:

e;

wylfen[n]

f. A she-wolf, (1) literal :-- Gif heó drinceþ wylfene meolc, Lchdm. i. 362, 13. Wylfene beluae, bestiae maris, Wrt. Voc. ii. 125, 43. (2) figurative :-- Wylfen Bellona, i. furia, dea belli, mater Martis, Wrt. Voc. ii. 125, 41. Réþre wylfenne dire parce, 140, 53. [Wummone wroð is wuluene, and mon wroð is wulf, A. R. 120, 9. Leoun or uulf, uuluine or bere, Havel. 573. M. H. Ger. wulfinne : Ger. wölfinn.] wylfenn