Bismer

Selon le Dictionnaire Anglo-Saxon :

bismer

n. Add: m., f. I. infamy, shame, an infamous deed :-- Bysmor, sceamu rubor, An. Ox. 2933. Hé gehýrde þæt bysmor mínra worda, Hml. S. 23 b, 366. Tóeácan þǽm bismrum þe hé dónde wæs, hé hét onbærnan Rómeburg, Ors. 6, 5; S. 260, 29. II. disgrace, ignominy, humiliation :-- Hwæþer ... hé hié ácwealde, þe hié libbende tó bismre gerénian héte. Hié þá hé tó ðǽm bismre getawade þe on dǽm dagum mǽst wæs, þæt hé hié bereáfade heora cláþa and heora wǽpna ... hié him beforan drifen þá consulas swá swá niédlingas, ꝥ heora bismer þý máre wǽre (oneratos ignominia consules remiserunt). Geornor wé woldon iówra bismra beón forsugiende, Ors. 3, 8; S. 122, 1-10. Ealne þæne bysmor þe wé þoliað, wé gyldað mid weorðscype þám þe ús scendað, Wlfst. 163, 9. III. scorn, contumely, insult :-- Bysmer ludibrium. Wrt. Voc. ii. 50, 35. Bysmeres ganniturae, An. Ox. 4757. Bysmires, Wrt. Voc. ii. 85, 67. Ofsceótan mid ðǽm bismere ... hé geman ðæt bismer commovere in contumeliarum jaculatione ... injuriarum jacula ad memoriam reducit, Past. 227, 9-16. Hé bær þá gatu upp tó ánum beorge tó bysmore his feóndum, Jud. p. 161, 11. Tó bismere, Bl. H. 201, 23. Hine bismriende mid myclere bismre, 243, 7. Hé manig bysmor geþrowade, 23, 31. Bismer (ad) dedecus (natalium), An. Ox. 4309. Hí wrohten ǽlc þǽra harme and bismere þæs cynges, mannan ... hú hí mihton þæs cynges bismer áwrecan and ealles þeódscipes, Chr. 1048; P. 174, 1-8. Hé sǽde þá sár and ðá bysmra þe hé ádreógan wolde, Bl. H. 15, 33. IV. blasphemy :-- Þú bysmor (-er, ) spycst blasphemas, Jn. 10, 36. [v. N. E. D. bismer. O. H. Ger. bismer opprobrium, ludicrum, insultatio, blasphemia.] v. weorold-bismer. bismer

Mots connexes: l.