Lufiend

Zgodnie ze Słownikiem Staroangielskim:

lufigend, es;

lufiend

m. A lover :-- Amans Deum, lufigende God, is participium, and amans Dei is nama, ðæt is, amator Dei, Godes lufigend, Ælfc. Gr. 43; Som. 44, 61. Swá swíðe se cyning wæs geworden lufiend ðæs heofonlícan ríces, Bd. 3, 18; S. 546, 5 col. 2. Ic hæbbe óðerne lufiend I have another lover, Homl. Skt. 7, 27. Se wísdóm gedéþ his lufiendas wíse, Bt. 27, 2; Fox 98, 1. Lufigendas, Homl. Th. ii. 392, 27. lufiend,lufiend-