Wirgung

Zgodnie ze Słownikiem Staroangielskim:

e;

wirgung

f. Cursing, a curse:--Uae getácnaþ hwílon wyrigunge (wyriunge, ) . . . On wyrigunge: Uae tibi sit wá ðé sí, Ælfc. Gr. 48; Zup. 278, 12-16. Wyrgendras, ðæra múð bið mid wyrigunge (wyriunge, v. l.) áfylled, Homl. Skt. i. 17, 43. Hé fordéð his sáwle mid ðære mánfullan wyriunge . . . Úre tunge is gesceapen tó Godes herungum, ná tó deófollícum wyriungum, Homl. Th. ii. 36, 3-6. Wyrgunge maledictionem, Ps. Lamb. 108, 18. Heó wolde ðone sunu ðe hí getirigde mid wyriungum gebindan, Homl. Th. ii. 30, 6. Tǽlincga oððe wærginga hit getácnaþ, Lchdm. iii. 214, 16. [Ne wrec þu þe mid wussinge ne mid warienge, O. E. Homl. ii. 179, 23. Wariunge, A. R. 200, 28. War-ryynge malediccio, imprecacio, Prompt. Parv. 516, and see note.] wirgung

Powiązane słowa: l.