Wiss

Zgodnie ze Słownikiem Staroangielskim:

wiss

adj. Certain:--Ðeáh ðe hé wis (gewiss, M. 412, 5) geworden wǽre ðurh ða ætýwnesse ðære gesihðe tametsi certus est factus de visione, Bd. 5, 19; S. 623, 15. ¶ in the phrase tó wissum:--Tó wissum profecto, omnino, Hpt. Gl. 431, 15. Tó wissan praesertim, maxime, saltim, 416, 41. Wite gé tó wissan ðæt se deófol ne mæg mannum derian bútan Drihtnes geþafunge, Homl. Skt. i. 17, 174. [He seȝȝde him to wisse whillc ende he shollde sekenn, Orm. 8460. ꝥ wite þu to wisse, Kath. 1532. Hi wenden to wisse of here lif misse, Horn 121. He is here fader mid wisse, O. E. Homl. ii. 25, 23. O. Sax. O. Frs. wiss: Icel. viss. Cf. Goth. du unwisamma in incertum.]

Powiązane słowa: ge-wiss. wiss