Wyrt
Słownik Anglo-Saski Staroangielski Boswortha i Tollera - wyrt
Zgodnie ze Słownikiem Staroangielskim:
e;
- wyrt
- f. I. a wort (e.g. St. John's wort), plant, herb :-- Gærs vel wyrt herba, Wrt. Voc. i. 30, 35: 78, 71. Ðeós wyrt, ðe man betonicam nemneþ, Lchdm. i. 70, 1: 90, 2, and often. Seó wyrt (herba) weóx, Mt. Kmbl. 13, 26. Gemolsnad wyrt, Ps. Th. 89, 6. Wyrta wynsume, Exon. Th. 233, 23; Ph. 529. Sumra wyrta eard biþ on dúnum, sumra on merscum, sumra on mórum, Bt. 34, 10; Fox 148, 22. Mid missenlícum blóstmum wyrta áfægrod variis herbarum floribus depictus, Bd. 1, 7; S. 478, 22: Exon. Th. 358, 17; Pa. 47. Gif mon sié wyrtum forboren, Lchdm. ii. 114, 8, 12. Hé getimbreþ tánum and wyrtum nest, 227, 29; Ph. 430. God geworhte eall gærs and wyrta (omnem herbam), Gen. 2, 5. Ðú ytst ðære eorðan wyrta, 3, 18: Ps. Th. 103, 13. Werta, Kent. Gl. 687. I a. a garden herb, herb for food :-- Gé teóþiaþ mintan and ǽlce wyrte (alle wyrte, Rush. omne holus), Lk. Skt. 11, 42. Wyrta olera, Wrt. Voc. i. 82, 31: fordalium (cf. wyrtmete), ii. 150, 20. Hit is ealra wyrta mǽst majus est omnibus holeribus, Mt. Kmbl. 13, 32. Tó wertum ad olera, Kent. Gl. 524. Gif gé mé (the cook) út ádrífaþ fram eówrum geférscype, gé etaþ wyrta (olera) eówre gréne, Coll. Monast. Th. 29, 11: 34, 27. II. a root:Wudubeám wæs wyrtum fæst, Cd. Th. 247, 19; Dan. 499: Beo. Th. 2732; B. 1364: Exon. Th. 209, 18; Ph. 172: 417, 2; Rä. 35, 7. [Goth. waurts a plant, a root: O. Sax. wurt a plant, root: O. H. Ger. wurz herba, olus: Icel. urt a herb.]