Wlátian

Zgodnie ze Słownikiem Staroangielskim:

wlátian

p. ode; impers. To cause a person (acc.) loathing:--Mé wlátaþ nauseo, Ælfc. Gr. 26, 6; Zup. 158, 7. Ús wlátaþ for ðisum mete anima nostra nauseat super cibo isto, Num. 21, 5. Ðonne hié mete þicgeaþ and drincaþ, ðonne wlátaþ hié, Lchdm. ii. 220, 5. Gif man sý innan unhál, oþþe hyne wlátige, i. 76, 9. Búton ðú git tó full sý ðæs ðe ðé lǽfed is, ðæt ðé for ðý wlátige, Bt. 11, 1; Fox 30, 20. [Gif heo hit stunken, ham wolde wlatien þer agean, A. R. 86, 19. Overfulle makeþ wlatie, O. and N. 354. Menslaers Laverd wlate sal (abhominabitur), Ps. 5, 7. Me wlateȝ withinne, Allit. Pms. 47, 305. Him wlatis, H. S. 3541. Surfet us wlattis, Alex. (Skt.) 4277. It wold haue wlated any wee, 5634.]

Powiązane słowa: wlǽtan. wlatian