1 ómig
adj. I. rusty (rust-coloured :-- Ðǽr wæs helm monig eald and ómig, Beo. Th. 5519; B. 2763. Dýre swyrd ómige bmhetene, 6090; B. 3049. Ðý læs ðæt ómige fæt mid ealle tóberste, gif hé mid ungemete scæfþ, R. Ben. 121, 3. Anfiltes hómiges incudis, Hpt. Gl. 417, 64. Ómigum vel ísengrǽgum ferrungineo, Wrt. Voc. ii. 147, 66. II. inflammatory (óman) :-- Wyrð gegaderodu ómig wǽte on ðære wambe. Lchdm. ii. 218, 16. On ðam magan ómigre wǽtan gefylled, 178, 9.