Reáfian

Secondo il Dizionario dell'Inglese Antico:

reáfian

p. ode. I. to plunder, rifle, spoil, waste, rob (1) a person :-- Úte hí reáfaþ (vastabit) swurd, Deut. 32, 25. Se ðe reáfaþ man leóhtan dæge he who robs a man by daylight, L. Eth. iii. 15; Th. i. 298, 11. Ǽghwá mec reáfaþ, Exon. Th. 482, 4; Rä. 66, 2. Gé reáfiaþ (spoliabitis) Egipte, Ex. 3, 22. Ðenden reáfode rinc óðerne, Beo. Th. 5962; B. 2985. Wígfrecan wæl reáfedon, 2429; B. 1212. Reáfodon (diripuerunt) hine ealle oferfarende wæg, Ps. Spl. 88, 40. Reáfa vastes, Kent. Gl. 936. Gif hwylc man reáfige (spoliaverit) óðerne æt his dehter, L. Ecg. P. ithe vineyard) ealle ða farende, Ps. Spl. 79, 13 : Blickl. Gl. Hý hergiaþ and heáwaþ, rýpaþ and reáfiaþ and tó scipe lǽdaþ, Wulfst. 163, 12. Rib reáfiaþ réðe wyrmas, Soul. Kmbl. 220; Seel. 113. Ic reáfode beám and ða blǽda æt, Cd. Th. 55, 28; Gen. 901. Ðonne man his hús reáfige (diripiet), Mk. Skt. 3, 27. Hord reáfian, Beo. Th. 5540; B. 2773. Helle weallas forbrecan, ðære burge þrym reáfian, Exon. Th. 461, 15; Hö. 36. II. to seize, take as a robber takes :-- Reáfiaþ rapiunt, Kent. Gl. 4. Ic forþ ágef ða ðe ic ne reáfude ǽr quae non rapui tunc exolvebam, Ps. Th. 68, 5. [Goth. bi-raubon : Icel. raufa : O. Frs. rávia : O. Du. róven; O. H. Ger. roubón.] v. á-, be-, ge-reáfian. reafian,-reafian

Parole correlate: 13; Th. ii. 208, 7. Swíðor ðonne hié reáfian earme and unscyldige, Blickl. Homl. 63, 17. (2) a place :-- Ic folcsalo bærne, ræced reáfige, Exon. Th. 381, 4; Rä. 2, 6. Ic lond reáfige, 394. 7; Rä. 13, 14. Se snáw gebryceþ burga geatu, reáfaþ swíðor mycle ðonne se swíðra níð, Salm. Kmbl. 65; Sal. 307. Reáfiaþ hine (