Tíd. i a

Secondo il Dizionario dell'Inglese Antico:

tíd. I a

add :-- Múða gehwylc mete þearf, mǽl sceolon tídum gongan, Gn. Ex. 125. Ic on Þín hús hálig gange, and þǽr tídum þé tifer onsecge, Ps. Th. 65, 12. I a α. a favourable occasion or period for a person :-- Swá mon on ealdum bigspellum cwyð, ꝥ hwílum beó esnes tíd, hwílum óðres. ProI c. add :-- Wæs his gewuna þæt hé wolde ǽlce dæge habban twá mæssan, and ealle his tída tógædere, ǽr hé út eóde, Vis. Lfc. 64. I d. add :-- Ic bebeóde ðæt mon ymb tuælf mónað hiora tíd boega ðus geuueorðiae tó ánes dæges tó Osuulfes tíde, C.D. i. 293, 1-3. II 2 a. add :-- Se síðfæt þe Zosimus on xx dagum oferfór, ꝥ eall Maria on ánre tíde ryne gefylde, Hml. S. 23 b, 761. Wearð ðáre sǽ smiltnesse áwænd fǽringa betwux twám tídum (in the course of two hours), Ap. Th. 10, 25. v. bell-, cenning-, dæg-, edmǽl-, frum-, gereordung-, gewin-, hǽlu-, hwíl-, mǽl-, mæsse-, onríp-, úhtan-, unriht-tíd. tid

Parole correlate: K. 31.